My name is Medeja- Експозиција на женската семоќ
„Дали и трагедиите имаат среќен крај?“
На сцената на НУ Народен Театар Битола се одигра уште едно светско театарско чудо. Од самиот почеток, името на Медеја наметна препознатлив стереотип, несреќна и огорчена жена, затекната во љубовно безредие, оставена на немилоста на неверниот сопруг.
Но во “My name is Medeјa”, Медеја е шуплива, празна, како инцизиран лик од гнојот на општеството, таа постои помалку езотерично, во бунилото на живот без живот. Зависи од повикот кој треба да го реши нејзиниот имиграционен статус, вработена во локален супермаркет во Цирих и покрај факултетското образование.
Во таквата херметичка ограниченост, во локализираното постоење, Медеја не живее, ниту преживува, таа има единствена цел да ја добие борбата за старателство и да остане во Швајцарија, по цена на сопствената невидливост, иако реалноста болно и плускавично ја притиска, немоќна е пред законот и бирократскиот “dirty dancing”.
Комплексните улоги совршено ѝ прилегаат на актерката Илина Чоревска, таа го навлекува тегобниот карактер на Медеја како шминка, лесно и природно апсорбирајќи ги во порите сите нејзини доблести и слабости. Заедно со останатите актери кои се појавуваат на сцената( вкупно 13, што повторно, иако случајност е скриена асоцијација за светоста околу која се движи женската митологија), го пренесуваат лудилото, колективната психоза раздразнета од киселоста на помодарството, од репресијата која покажува дека една жена може да биде мајка само доколку е успешна, што повторно, е недвоива конотација за маргините во кои жените се протерани. Медеја бара азил во прегработ на немоќта и семоќта, една метафора за иселувањето, не само како демографски поим, туку и како интроспекциска можност.
Повторно откривајќи се преку осцилациите на благодарноста и емпатијата, таа разбира дека не е сама, никогаш и не била, само гледала во погрешна насока, во црнилата на своето срце, наместо во изгревот на социјалните релации.
Режисерот Себастијан Хорват е маестрален во изведбата, затоа што ги градира неизвесноста и интензитетот на претставата, постепено ги зголемува очекувањата од гледачите, речиси како социјален експеримент. Прво, што е доста воочливо е интернационалната димензија за една Европа, во каква последните децении се развива стариот континент, спој на култури, јазици и народи, па така на сцената се мешаат англискиот, германскиот, македонскиот, српскиот и турскиот. Иако во почетокот, претставата започнува на германски, не ви е потребен јазик за да разберете што се случува, затоа што на сцената не се потребни реквизити сѐ додека актерите го градат шоуто како живи предмети.
Второ, без грам излитеност, тој ги спојува античкото со модерното, преку рециталот на стиховите од оригиналната драма , ја зголемува тензијата помеѓу гледачите, при што видлив беше морничавиот набој што се појави кај публиката.
Отворената сцена, со скудна сценографија, во која на гледачите им беше дозволено да го гледаат менувањето на реквизитите, без постојано да се спушта завесата, само допринесе да се создаде фистула помеѓу публиката и актерите. А таа блискост, спојувањето беше и повеќе од евидентно, особено по овацискиот аплауз на крајот на претставата.
И на крај се поставува прашањето, дали на една трагедија може да се измени текот, да се потпише среќен крај, или секој човек штом западне во бунилото на мрачните сили од својата личност, завршува извисен од судбинската тригонометрија, во која аглите се постојано остри, а страните паралелни една на друга, без изглед некогаш и некаде да се спојат. Освен можеби во непредвидливата психичка рамнина.
Режисер: Себастијан Хорват
Драматург: Милан Рамшак Марковиќ
Композитор: Драго Ивануша
Сценограф: Валентин Светозарев
Костимограф: Андреј Ѓоргиевски
Асистент на драматургија и режија : Брина Јенчек
Светло – мајстор: Игор Мицевски
Тон – мајстор: Александар Димовски
Играат:
Илина Чоревска
Огнен Дранговски
Катерина Аневска – Дранговска
Викторија Степановска – Јанкуловска
Јулијана Мирчевска – Мавровска
Иван Јерчиќ
Здравко Стојмиров
Соња Михајлова
Васко Мавровски
Сандра Грибовска – Илиевска
Анастазија Христовска
Никола Стефанов
Кристијан Танчевски
Пишува: Јована Матевска Атанасова
