Beanpole

Да се каже дека немаше добри филмови во 2020 година, сепак е мртво погрешно – всушност имаше многу одлични филмови што имавме среќа да ги видиме.

Некои беа задржувања од минатата година, некои го завршија производството веднаш пред исклучување на жицата, а други успеаја да се завршат во најтешки околности. Еве ги најдобрите 20 филмови за 2020 година според магазин Rolling Stone: од животен потврден концертен филм до спасоносен портрет на забава за танцување, од романски документарец до приказна за духови во Гватемала, од црно-бело враќање во Стариот Холивуд до безобразна одмазда на колонијалистите, трилер во живописна жива боја

20. MANK

Погледот на Дејвид Финчер на приказната за потеклото на сценариото на Граѓанинот Кејн не е ниту писмо за вљубените ниту отровно пенкало до Је Олде Холивуд; тоа не е ни обид за „спасување“ на репутацијата на еден Херман Џ. Манкиевич, кој овде е прикажан како измама, пијан и единечен баталјон на неговите најлоши непријатели. И не, за име на Бога, тоа не е бакнеж ниту на еден О. Велес, момче генијален автор. Она што директорот на Зодијакот го испорача е игра, препознава игра, драма за навигација по фината линија помеѓу зборување вистина до моќ и да се биде соучесник во системите – студио, класа, политички, што ги задржуваат истите луѓе кои ги повикуваат снимките. Дури и ако Манк заврши во војната во долгата игра со својата одмазда на сценариото, американско (спојлер-аларм: ќе му биде рециклирано), тој сепак ја губи секоја битка на патот. Духовито, смело, возбудливо враќање на филмот, сè до официјалната шега на неговиот творец да го направи да звучи како да го гледате филмот во некоја драматична куќа за преродба. Дополнителни извици до Аманда Сејфрид и Арлис Хауард, чиишто соодветни Марион Дејвис и Луис Б. Мајер значително го дополнуваат слатко-киселиот количник.

19. THE ASSISTANT

Како се обидувате да се справите со нешто исто толку трнливо, масивно и со промена на парадигмата како движењето #MeToo? Ако приказната на Кити Грин за почетен личен асистент (Јулија Гарнер) на моќен и високо токсичен машки филмски продуцент може да се сфати како образец, одговорот е: Вие отидете настрана и ќе се концентрирате на штетата направена во нејзиниот периметар. Секоја сличност со реален инди-филмски магнат / чудовиште не е случајна, дури и ако никогаш не го видиме предметниот сторител. Она на што сме сведоци се десетици ситни детали – дамка на кауч тука, чудна ставка на финансиска таблица, парада на млади надежи насочени кон „приватни состаноци“ во затворени канцеларии и хотелски соби – што сугерира овозможена многу поголема слика за злоупотреба на секое ниво. И благодарение на Гарнер, ние исто така гледаме смртни пресеци на илјада души на една личност додека се заглавени во орбитата на овој огрев.

18. LA LlORONA

Третото остварување на Гватемалскиот филмски режисер Бустаманте прави посакуван заобиколен пат во натприроден ужас, бидејќи постариот генерал Дон Енрике (Дијаз) е изведен пред Трибуналот за воени злосторства за да одговара за неговите престапи. Тој одбива да признае дека сторил нешто лошо и наскоро се наоѓа заробен во неговиот платински имот заедно со неговата сопруга (Маргарита Кенефиќ), ќерката (Сабрина Де Ла Хоз) и членовите на поширокото семејство, додека толпата беснее пред неговите порти. Потоа се појавува една загадочна млада жена од Маите (Марија Мерцедес Корој), најавувајќи дека е новата слугинка, во кој момент се сеќавате дека филмот го зема своето име од митолошки лик осуден на вечно плачење и жалост. Тоа е длабоко вознемирувачка приказна за духови која се удвојува како егзорцизам за општествени тегоби и историски политички гревови и пример за криминал за минатото што никогаш не се правело со нас; фактот дека генералот е лабаво заснован на вистински диктатор, само го позлатува наративниот крин.

17. BOYS STATE

Со децении, американската легија водеше програма наречена „Бојт стејт“, во која ветувачки млади момчиња се избираат да формираат подбивна влада за една недела, завршена со трудни говори и избори. Кинематограферите Џеси Мос и Аманда Мекбајн (The Nightnighters) се вклопуваат во мноштво тинејџери од Тексас додека од прва рака разгледуваат како се прави колбасот на модерната политика и набљудуваат како утрешните Обама, Трумп и Карл Роувес ќе ги повторуваат агонијата и екстазите на нашиот скршен двопартиски систем, сè до последната кампања за бришење. Апсолутно привлечен и често алармантен документ што, во изборна година, преполн со раздор и обиди, со валкани трикови, да ги уништи темелите на нашата демократија, стана само позвучен, кога оваа проклета година се приближува кон крајот. Овие деца се нашата иднина. Вие се молите нашиот сегашен момент да не ја издржи нивната идеологија или да им даде какви било „светли“ идеи.

16. SHE DIES TOMORROW

Што ако параноидот помисли дека вашата смрт е на само 24 часа оддалеченост, не е само паразит кој ја гризе вашата ментална стабилност, туку вистинска зараза? Ова е прашањето кое се надвиснува во центарот на егзистенцијалниот кошмар на писателката-режисерка Ејми Сеимец, во кој една млада жена (Инди МВП Кејт Лин Шејл) одеднаш е опфатена со чувството дека има помалку од 24 часа живот. Таа ја споменува оваа непоколеблива сензација на пријател, кој подоцна се наоѓа дека страда од истите фаталистички еннуи и го споменува тоа на познаници на роденденска забава. Наскоро, стравот дека на сето тоа ќе му дојде крајот е насекаде. Имаше бројни филмови што веројатно би можеле да ги наречете „филмот за 2020 година“, но ниско-фајр-ударот на Сеимец беше еден од единствените филмови што всушност ја доловија централната неможност да ја задржат вибрацијата на самата 2020 година. Колку подолго гледате како овие луѓе подлегнуваат на комуналното самоуништување, толку повеќе го препознавате нивното колективно лудило.

15. THE VAST OF NIGHT

Добредојдовте во Кајуга, Ново Мексико, вашето типично селце во Смотаун, САД, од 1950-тите, најверојатно се наоѓаше на еден камен од Росвел. Двајца тинејџери во АВ-клубот со алфа-нерв – Еверет (Џејк Хоровиц), технички свиреж и диск-хокеј доцна во ноќта, и Феј (Сиера МекКормик), кој ги поврзува луѓето на локалната разводна табла, се најдоа во ситуација да се справат со необичен звук преку воздушните бранови. Феј испорачува паничен телефонски повик за … нешто што може или не е на оваа Земја. Се чини дека војската е вклучена исто така. Тогаш работите стануваат чудни. Дебито на писателот-режисер-уредник Ендру Патерсон е преполн со виртуозно снимање филмови (оние долги снимки за следење на серпентина!) И доволно одржливи Спилбергзам кои технички ги квалификува како блиска средба од четвртиот вид. Но, сите тие котлети и ретро стилови на зоната на самракот, до лажно ТВ-шоу со оддавање почит на значајната серија на Род Серлингс, се ставени во служба на страв од бавно запалување што трае со вас. Внимавајте на небото, луѓе. Гледајте го небото.

14. NIGHT OF THE KING

Во поправните установи на Брегот на Слоновата Коска, „Дангаро“ е алфа мажјак кој владее над сè и мора да си го одземе животот кога веќе не може да владее. Но, кога е време да се повлече Црна брада (Стив Тиентчеу од „Летни мизерни“), сегашниот крал на блокови во ќелиите, тој избра осуденик од свежа риба (Коне Бакари) да ја заземе возвишената позиција на „Роман“, жителот на затворот раскажувач. Младиот човек мора да ги забавува своите колеги криминалци со епска приказна или на друго место. Можеби треба да исполни уште поголема должност во големата шема на нештата. Вонредното, единствено преземање на затворските драми на режисерот Филип Лакот започнува како антрополошки поглед на животот во озлогласената Maison d’Arret et de Correction d’Abidjan во Западна Африка, пред да се претвори во лево свртување во магичен реализам, колонијална алегорија, фолклор, фантазија и мета-коментар за моќта на добро предиво. Тогаш кога мислите дека работите не можат да се подобрат, Денис Левант на Бо Траваил се појавува како ексцентричен затвореник. C’est magnifique – Тоа е прекрасно.

13. I AM THINKING OF ENDING THINGS

Момчето (Џеси Племонс) запознава девојка (Џеси Бакли). Момче ја носи девојката дома во семејната фарма, за да ги запознае неговите родители (Тони Колет и Дејвид Тевлис). Работите се распаѓаат, а центарот не може да се одржи. Адаптацијата на Чарли Кауфман – или можеби „адаптацијата“ е посоодветна – за романот на Ајн Рид е едно долго, чудно патување по мемориската лента, иако чија меморија и која лента се мистерии што гледачот треба да ги разоткрие. Како и за неговите многу пофалени сценарија и неговиот филм „Синедош“ од 2008 година, Њујорк, најновиот писател-режисер престојува на слаткото место помеѓу смешниот ха-ха и смешниот WTF?, искрено срцепарателна приказна за осаменост и жалење. Сигурно има апсурд и иронија. И тогаш емоционалната тежина на она што навистина се случува зад наративната јамка, одеднаш ве заглавува во задниот дел од главата.

12. BEANPOLE

Нејзиното име е Ија (Викторија Мирошниченко), но повеќето луѓе ја нарекуваат мрачна дама „гравче“. Поранешна против-авионска ловечка која служела на западниот фронт на Втората светска војна, сега работи како медицинска сестра во Ленинград. Наскоро, нејзината пријателка Маша (Василиса Перелигина) се појавува да ја посети па ние почнуваме да ја разбираме комплицираната историја меѓу овие две жени и дека треба да се врати долг. Филм за извлекување од рускиот режисер Кантемир Балагов е студија со двоен карактер. Понекогаш е многу близу до тоа да биде мрачна, каустична комедија со другари. Но, најмногу од сè, Бинпол е зачудувачко истражување на повоена траума, колатерална штета по прекинот на огнот и процес на заздравување што единствено дава приоритет на женската перспектива. Некои рани никогаш не заздравуваат.

11. TIGERTAIL

Многу лабаво засновано на основачките години на неговиот татко во Тајван и асимилацијата во американскиот живот, режисерското деби на со-творецот Алан Јанг со режисерското дело има начин како ѓумбирно да ве подигне, а потоа тивко да ви го скрши срцето. Пин-Јуи (Хонг Чи-Ли) пораснал работејќи во фабрика, танцувајќи во битката на шеесеттите години и се вубил во другарче од детството, претворено во душичка по име Јуан (Јо-Хсинг Фанг). Сепак, можност во САД го повикува да си замине. Децении подоцна, постариот Пин-Јуи, кој сега оди покрај Гровер (Цзи Ма во една од најдобрите настапи во годината), се осврнува на својот живот и почнува да се прашува дали овој „подобар живот“ навистина бил подобар. Јанг има осетна смисла кога ќе дозволи топла емоционална размена а кога површински да лизга по емоциите, моменти што повеќето други филмски работници би ги покажале во целосна емоција – што прави разлика кога ќе ги потсетувате луѓето дека приказната на секој имигрант е и еднина и искуство споделено од милиони. Тој последен истрел е убиец.

10. NOMADLAND

Извлечена од книгата за белетристики на авторката Џесика Брудер за мигрантите на 21-от век во ААРП, студијата за карактерот на Клои Чао за заедницата се фокусира првенствено на Ферн (Франсис Мекдорманд), вдовица подготвена да излезе на патот откако нејзиниот мал град е економски принуден да се затвори. Таа се поврза со колегите патници со RV, многумина од нив се вистински номади, кои повремено запираат, паѓаат и работат, а потоа се пробиваат низ САД, до каде ги носи следната свирка или паркот со мобилна куќа. Патепис што ги третира своите теми со скоро божествена нежност и нула дидактика, оваа набудувачка драма е истовремено ниво за писателот-режисер на Рајдер и изложба на легендарниот актер кој постојано ве заборава дека гледате филмска Ѕвезда. Тоа е толку богат портрет на бесмисленост како начин на живот, и како големата слика на социјален неуспех, некако е преформулиран од одредени типови во стожер кон личното ослободување. Сепак, филмот никогаш не се обидува да го надмине економскиот пад како изговор за промена. Има премногу почит кон овие реални животни ајдуци и вашата интелигенција.

9. MARTIN EDEN

Се чувствува како некое изгубено италијанско ремек-дело од 70-тите години на минатиот век, откопано од заклучен свод по децении собирање прашина и дупнато во средината на доцната тројна одлика на Де Сика / средниот период Франческо Роси. Но, адаптацијата на романот на Џек Лондон од 1909 година од страна на Пјетро Марчело е вид на филм што ја враќа вашата верба во уметничка форма, или, во најмала рака, во занаетот за претворање на ставовите на мината ера на страницата во итна, по-мо слика. Додека нашиот херој (кој го играше Лука Маринели во улогата на пробив) преминува од морнар од работничка класа до иден писател до Литературен брод, Суперѕвезда, добивате многу јасно чувство за глад на Мартин, за аристократскиот предмет на неговата желба Елена (Џесика Креси), за слава и богатство, за место на позлатената трпеза, за политички цели и, во крајна линија, да остане сам. За добра мерка, Марчело фрла затемнети документарни снимки и кима со главата на кинематографскиот период на неореализмот за да додаде дополнителни текстури.

8. DICK JOHNSON IS DEAD

Или поточно, Дик Џонсон полека подлегнува на деменција – затоа Кирстен Џонсон (Камераперсон) го прави она што секоја добра ќерка би го сторила и снима филм за него. Дали спомнавме дека споменатиот документарец е исполнет со сцени на кои тој се меша од оваа смртна калем преку паѓање климатизери, несреќи од тешка контрола и фатални срцеви уапси? Ова може да биде најсветлиот, возбудувачки филм за смртта што е смислен, како и чин на катарза и за оние кои се зад камерата и за публиката. Колку повеќе Џонсон се инокулира против идната тага, едно страшно потсмевачко убиство одеднаш, толку повеќе ја чувствувате љубовта и наклонетоста зад она што навистина е прослава на обичен живот. Дојдете да видите како старец се „прободува“ во југуларната вена; останете за небесните сценарија слични на Пјер и Џил, кои вклучуваат славни танчари, конфети и вознемирен Христос

7. MINARI

Насловот се однесува на лиснато, зелено растение што се користи во голем број корејски јадења кои можат да растат насекаде и сепак да ги задржат своите карактеристики. И цртајќи се на неговата заднина како корејско американско дете кое расте во Арканзас во 80-тите години на минатиот век, режисерот Ли Исак Чунг (Мунјурангабо) ве потсетува дека начинот на кој раскажувате приказна за полнолетството е подеднакво важен како и она што ќе изберете да го вклучите во неа. Откако го искорна целото свое семејство од Калифорнија до Јужната природна држава, амбициозен имигрант (Стивен Јеун, апсолутно убивајќи го тука) се обидува да основа своја фарма и се заканува да ги раскине врските што се врзуваат во тој процес. Неговата сопруга (Јери Хан), постара свекрва и две деца мораат да се справат со сопствените искуства за изработка на риба; тоа е неговиот колега на екранот на Чунг, седумгодишно дете по име Дејвид (Алан Ким), кој им дава широко око на триумфите и трагедиите што претстојат. Тоа е дело што е симфонија на благодатни ноти, амитирана од прекрасна екипа од ансамбл и нежно чувство за гледање на минатото со корист на мудроста.

6. TIME

Откако нејзиниот сопруг отишол во затвор за грабеж на банка, Фокс Рич започнала да води еден вид црно-бел видео дневник. Нејзиниот син беше четири; била бремена и со близнаци. Во текот на следните две децении, Рич ќе ги воспитува своите деца да бидат извонредни млади луѓе, ќе стане автор на бестселери, ќе држи групи за предавања за уметноста на мемоарите и ќе се етаблира како активист за реформа на затворот. Исто така, неуморно би работела за да се ослободи сопругот од доживотна казна затвор. Патување низ свеста низ приказна за една жена, документарецот на Гарет Бредли ги собира и домашните филмови на Рич и нејзините сопствени снимки за да создаде интимен, неповторлив поглед на патарината што епидемијата на масовно затворање ги опфаќа сите вклучени. Сепак, тој никогаш не го третира својот предмет како студија на случај или патувањето на ова семејство како епизода од човечки интерес во Dateline, и едноставно претставува високо лично толкување за бројните значења на насловот – минување на времето, правење време, време кое никого не чека. И токму кога мислите дека работите не можат да станат емотивно одекнати, филмот го претвора она што можеше да биде трик во возвишена реализација за тоа како изгубеното може магично да се поврати. Едноставно зачудувачки.

5. BACUARU

Веќе кандидат за класичен статус на модерна артхаус / гриндхаус, бразилските филмаџии Џулијано Дорнелес и Клебер Мендонча Фи со вестерн / хорор / бело-врел куршум на филм не запознаваат со добрите (и не толку добри) луѓе на руралното село кое е избришано од мапата – буквално: Скоро преку ноќ, не можете да го најдете градот Бакурау на сателитските мрежи. Се чини дека локален политичар можеби им го распродаде населението на високо платените туристи заинтересирани за човечки плен за спортски лов. Освен овој плен има долга историја на борба против. Насилен, нео-експлоатационен нагон на начините на кои богатите се збогатуваат, а сиромашните добиваат слика, ова изменето прифаќање на сценариото „Најопасна игра“ за жал не може да биде покатарзичен повик за вооружување. Вака изгледа сатирата кога ќе и дадете назабени рабови и изобилство на прскање крв. Вака изгледа бесот кога луѓето се лутат како пекол на империјализам, на капитализам, на грди Американци, на Удо Кир и одбиваат да го трпат повеќе. Плус, ја добивате моќната Соња Брага како докторка со чип на рамото и духот на Че Гевара во срцето.

4. FIRST COW

Епична судбинска манифестација во Д-малолетничка, расположениот, брилијантен Вестерн на Кели Рајхард следи готвач (Џон Магаро) – наречен, што друго, „колаче“ – и бегалецот, кралот Лу (Орион Ли), кој одлучи да се здружи за деловен потфат. Колачето ги прави најдобрите „мрсни колачи“; Лу знае како да ги пласира на пазарот на гладни трагачи и крзнари кои умираат за вкусот на домот. Тоа е успешна приказна за граничниот капитализам, иако е предвидена со дуото што краде млеко од крава во сопственост на верен Англичанец (Тоби Џонс). Визијата на Рајхард за нација во транзиција е толку убава, скромна и деликатна на површината што можеби ќе го пропуштите нарушувањето на наративот, Давид наспроти Голијат, кој се втурна под сето тоа. Семето на корпоративната Америка веќе почнува да избива. Малите момчиња немаат шанса. „Историјата сè уште не е тука, но таа доаѓа“, изјавува Лу. „Можеби овој пат ќе бидеме подготвени за тоа“. Ако историјата докажала нешто, тоа е дека никогаш не сме подготвени за тоа дури и кога ќе погледнеме на хоризонтот.

3. AMERICAN UTOPIA

Уметничкото дело на Дејвид Брн со најголема хит-ревијална изведба се прикажуваше на Бродвеј од ноември 2019 година до февруари 2020 година. Ако не успеавте да го фатите во живо, не грижете се: Спајк Ли има грб. И како Џонатан Дем, тој ја третираше можноста да работи со поранешниот фронтмен на „Зборувачки глави“ во духот на уметничката соработка, наспроти едноставната документација за печат. Отворање на шоуто со поставување на неговите фрлачки фотоапарати горе, долу, странично, зад сцената и навидум насекаде освен тоалетите на театарот Хадсон, режисерот е исто толку дел од оваа продукција, колку што е и пејачот, музичарите на сцената со сиви приспособувања или визуелниот слајд шоу што се случува насекаде околу нив. (Начинот на кој ја подобрува насловната страница на Бирн и Ко за „Hell You Talmbout“ на Монае, го претвора веќе ужасното пакување на шоуто во удар на цревата.) Дека неговата американска утопија сè уште ја чува интимноста на оригиналното производство е доказ за неговите вештини и цврстината на високо-концертната сцена на нејзиниот креатор. Да се види како Брн и неговиот мултикултурен екипаж се прелеваат во публиката за време на бурната, марш-група на „Burning Down the House“ – и гледањето на таков невешт пример за заедница во момент кога на толку многу од нас им требаше токму тоа чувство, беше доволно за направи да течат солзи. Тоа е канонски достоен концертен филм кој му го даде на овој критичар вториот најрадосен момент во филмот што поминува во 2020 година.

2. LOVER’S ROCH

… И еве што беше одговорно за нашиот најрадосен момент во филмот во 2020 година. Амбициозниот Стив Меквин, пет дела, што е мала серија, пакет долгометражни филмови, додаток за десерти, поден восок? Погледнете во црниот живот и западно индиската култура на дијаспората во Велика Британија, од доцните шеесетти до раните осумдесетти. Секое од поглавјата се фокусира на различна приказна, од полициско малтретирање на сопственик на ресторан и на неговата клиентела (Мангров) до остро обвинение за јавниот училиштен систем од ерата на Тачер (образование). Но, тоа е втор од петте филма, кој се врти околу забавата на „сината“ куќа, која стои облечена до деветти рамења над останатите. Ги гледаме диџеите како го поставуваат својот звучен систем и жени како готват јамајканска храна во еден стан во Западен Лондон. Ја гледаме Марта (Амара-еае Сент Обин) како се прикрадува низ нејзиниот прозорец за да може да се сретне со својата девојка и да се подготви, еден млад човек по име Френклин (Мајкл Вард) направи флертувачки мал разговор со неа откако ќе стигне до собата и идниот Казановас ги поттикнуваат своите работи додека реге-музиката започнува со брзина. И тогаш, кога ќе се појават „Глупи игри“ на Кеј, ги гледаме Марта и Френклин, заедно со уште десетина други парови, бавно танцуваат и пеат заедно. (Знак за наплив на ендорфин.) Ремек-делото на МекКвин, едно радосно, подвижно парче меморија е безжично кога станува збор за евоцирање расположение, канализирање на минат момент и користење на звук и визија на начин што е едноставно нереален. Тој прави да се чувствувате како да сте токму таму на тој тесен подиум за танцување, потејќи се покрај овие луѓе, се нишате и скокате, заборавајќи на сè друго околу вас и влегувајќи во комуналниот ритам.

1. COLLECTIVE

На 30-ти октомври 2015 година, во рок-клуб во Букурешт по име Колектив, во пожар загинаа 27 лица, а повредени беа уште 180. Имаше доволно незадоволство од јавноста да предизвика протести и промена на владата во Романија. И тогаш еден новинар во спортски весник започна да слуша за некои од покровителите на клубот кои умираат додека закрепнуваат во болницата. Тој и неговиот тим истражувачки новинари одлучуваат да копаат малку подлабоко, и наскоро, масовниот скандал со моќ, корупција, лаги, па дури и мафијата полека почнува да се фокусира. За љубителите на филмот, кои го следат романскиот Нов бран откако започна да се лута во средината на нештата, документарецот на Александар Нанау ќе игра како совршено придружно парче од фикција на износот на измислени драми и црни, мрачни комедии во земјата.

Да се види тоа во овој момент во 2020 година значи да се види како се рефлектира светот на најдлабоките начини. Тоа е приказна за неможноста на нацијата да се грижи за своите граѓани за време на криза. Тоа е приказна за владата што повеќе се грижи да ги обложи своите џебови и да ја задржи власта. Тоа е приказна за четвртиот имот што е пофален, наместо назначен за непријател на народот. И на крај, тоа е филм чиј наслов добива сосема поинакво значење до крајот на филмот. Ова работи само кога сме заедно во ова, потсетува Колектив. Навистина има сила во бројките.