International Cinematographers Film Festival Manaki Brothers

Tag.

„Light of light“ -Шумот на заборавот

„Light of light“ -Шумот на заборавот

Кратките филмови често остават предолги траги во сеќавањето на публиката. “Light of light” е еден од тие филмови затоа што гледајќи го вие влегувате во еден свет, непристапен за јавноста досега, се чувствувате како пред вас се отвора кинематографско археолошко наоѓалиште. Обземени сте од ликовите на платното, од нивните длабоки очи, од мистеријата и хармонијата што ја кријат зад одеждата и митрата. Еден проект ќе го донесе Neritan Zinxhiria во изолираните делови на Атос, лулката на монасите „Света Гора“ и сосема неочекувано ќе дознае за камерата, која во 1932 година, непосредно пред неговата смрт еден монах ќе ја ре-создаде од стари кинематографски остатоци без претходно знаење за ваков апарат.

Иако монасите се затворени во комуникацијата согласно со островот на кој го поминуваат испосништвото, некоја судбинска нишка замешала прсти и авторот ја добива неповторливата шанса да ѕирне во минатото на ова автономно парче земја. Во салата за проекција постојано беа присутни и морниците, следејќи го секојдневието на монасите, нивната слога и збратименост, сите обележја на верата, но пред сѐ желбата на монахот-кинематограф да ги овековечи браќата со кои на Земјата му служел на Бога.

Во разговор со авторот дознавме дека биле користени три извори и кинематографски слоја: оригинални фотографии, фотографиите и кадрите кои ги снимил за време на престојот на Атос ( кој од дозволените четири дена прераснал во еден месец ) и постпродукциски дополнувања. Метафората на животот се влечеше низ кадрите: со рибата која неуморно прета обидувајќи се да стигне до морето, срцебиењето на кротката и преплашена срна, телефонската говорница која е единствениот контакт во случај на ургентност со надворешниот свет, но и морбидниот close-up од посмртните останки на монасите се одлично склопени низ јакиот и изразен шум на сликата, која го обојува минатото, а сепак гласно говори и за иднината, за заборавот и безмилосрдното време.

Под монашкото мото “Секој има убава планина да искачи” заврши документарецот, дел од официјалната програма на документарни филмови на Интернационалниот Фестивал Браќа Манаки за 2023, со нескромен аплауз и 15 минути кои како и педантно зачуваните фотографии не избледуваат.

Пишува: Јована Матевска Атанасова

“Club Zero”- Менталниот метаболизам на генерацијата Z

“Club Zero”- Менталниот метаболизам на генерацијата Z

Како дел од овогодишната програма на Интернационалниот Фестивал ” Браќа Манаки” во главната трка за наградата “Камера 300” се најде и интернационално ко-продуцираниот филм “Club Zero” во режија на Џесика Хауснер и камера на Мартин Гшлахт. Во главните улоги играат Миа Васикова, Матју Дему, Елса Зилберштајн.

Филм кој по својата структура и бизарност, подредена под тензична и тиранска дисциплина и стерилна атмосфера е пресек помеѓу “The Stepford Wives”, “The Menu” и “Triangle of Sadness”. “Club Zero” носи свежина, но и анемичност кај гледачот, со својата претерано формална и роботска хигиена на гладување, на едно извитоперено општество во кое храната се гледа како да е окно на престижот.

Во елитно училиште по вработувањето на новата учителка и борец за здрав живот, нутриционистката Госпоѓа Новак создава свој кружок во кој се обидува да наметне нов начин на исхранување, во кое храната нема да биде гледана само како средство, туку како идеолошко мотив. Со привлечната магнетичност на припаѓање таа создава поредок, секта во која изгладнувањето е катарзична дисперзија.

 Следејќи го окултниот и футуристичкиот филтер на темното и андрогино поведение во култната “Black Miror”, режисерката Џесика Хауснер создава филм достоен да биде вброен во листата со епизоди, огледувајќи се на неговата провокативност. Од друга страна, поставува една морална дилема, дали училиштата како социјални, воспитни и образовни установи се навистина светилишта и вториот дом на децата кои им ги доверуваме? Дали учителите се грижат за нивното растење и безбедност или им служат само како експеримент за развивање на нивните гледишта и теории? 

Иако центарот на филмот се врти околу искривената слика која медиумите и модната индустрија со години ја подметнуваат како доблест за физикусот, од кој произлегуваат телесната дисморфија и пореметувањата во исхраната сепак режисерката фрла мрежа од критики кон се почестите здравствени тренери и нутриционисти, но и социјалните мрежи кои ги носат телата во екстремности.

Без претерано притискање врз едноличната фабула, која на моменти е тешко да се свари, сепак сценариото е романтизирано до степен на насилно бришење на жанровските линии, што донекаде носи изговор за лошата сатира и гротескниот буквализам на случувањата.

Кинематографските елементи и интелигентноста зад секој детаљ во филмот се генијално обработени, почнувајќи од жолто-црвениот аутфит на Госпоѓа Новак, што навестува на фаст-фуд синџирите на МекДоналдс до виолетовата боја како најголем предзнак на спиритуалноста, но и инкорпорираните нус-појави на конзумеризмот, на пропагандата за здрав живот која речиси станува фетишизам на генерацијата Z.

Опсесијата со калории е проникната низ менталната опресија кај тинејџерите чии родители немаат увид, па дури ни време да ги забележат нивните промени, што ги прави совршени жртвени мети на манипулаторката Новак. Изговорите кои младите ги даваат за нивното одрекување од несвесното исхранување се освестени од глобалниот речник: за спас на планетата, за етиката на храната, за храната како телесно грнчарство, за бунт и револт кон џанк-фуд индустријата. 

Филм кој има се’, а нема ништо доколку не биде разбран онака како што било во план да биде претставен. Како менталната слика за храна и условниот рефлекс за замислените калории.

Пишува: Јована Матевска Атанасова