рецензија

Tag.

Пародија на бирократското малограѓанство

Пародија на бирократското малограѓанство

„Мерилото за успехот на една комедија е смеата на публиката.“

„Сомнително лице“ го обелодени својот долго баран лик пред битолската публика. Истрагата започна во салата на Народниот театар, под раководство на Деан Дамјановски. Свој особен придонес при изнесувањето на вистината пред лицето на правдата( публиката)  дадоа: Марјан Ѓорѓиевски, Валентина Грамосли, Јулијана Мирчевска, Никола Прoјчевски, Филип Мирчевски, Петар Спировски, Борче Ѓаковски, Никола Стефанов, Александар Копања, Александар Стефановски, Васко Мавровски и Сандра Грибовска. 

Оваа урнебесна комедија, парабола на еден трагикомичен облик на владеење предизвика амбивалентни емоции, од една страна непроменливата вистина која од времето на Нушиќ се задржала до денес, во државната установа која треба да го носи гордо името на демократијата, а од друга страна гротескниот приказ на истоимената парада на глупавоста. И не само подносителите на ваквото безредиe, во синџирот на малограѓанштина се вклучува и народот, кој со молкот ја поддржува криминалната група на тронот.

Додека работниците се спремаат за мирен сон и вредно работат на својата “зимница”, пензиските денови, безработниците на чиновничка функција како Јеротие Пантиќ, сонуваат за унапредување и престиж, среброљубие и самољубие, видливо по неговите многубројни портрети, кои верно ја отсликуваат параноичната карактерна поделеност. Живеејќи во корпулентен престап, во „пожртвувана” служба на државата, го раскинува семејството и потребите на сопругата и ќерката, од преголема заслепеност. Дури и на мажачката на ќерка си гледа како на доживотна зделка, од која секако, дебело ќе профитира.

Но за волја на вистината, овој пат режисерот Деан Дамјановски, на вистинско место ги закрпил неоцивилизациските обележја, технолошката асимилација и празнењето на човечката мудрост со нејзиното користење. Ваквото абење на карактерите како дополнително да дава тежина на нивната малодушност, што ги прави веродостојни синоними на талогот кој сакал да стане кајмак. Со делузивни мисли поттикнати од акутната параноја на постојано следење, снимање и прислушкување, Јеротие и неговите поттрчковци, доживуваат еден неочекуван пресврт, кога во сопствената истрага ќе бидат разоткриени со својата валкана долна облека. И да биде иронијата најистакнато стилско средство што ја катализира гротескноста на претставата, тоа ќе го сторат две жени. 

Така некако Нушиќ, а и Дамјановски сакаат да ѝ прогласат пораз на бирократијата со победа на љубовта, ресоцијализаторот.

Иако на сцената беше постојана гужва, екипата работеше како под зрел кукловод, балансирајќи ја сериозноста и непосредноста во врвно синхронизирана глума, во која грешка и да не постоеше, освен секако, фаталната на тимот на Јеротие.

Беше освежување на сцената да пропарадираат имиња од златната доба на современиот Битолскиот театар, како Валентина Грамосли, но исто така забележителни улоги имаа и младите актери кои од претстава до претстава созреваат пред очите на публиката, како таа на несреќниот Ѓока , одиграна од Никола Стефанов, кој без многу зборови ни ја преслика напнатоста на неговите измачени мускули и мисли, еднојајчена исход на полициската бруталност.

Режисерот Дамјановски успеал да го предвиди течението ( со виртуелниот помошник Алекса го заокружи доживувањето) што на претставата ѝ даде личен печат, но и отвори нови моменти на смеа, кои во оригиналниот драмски текст не биле вклучени. Иако делуваше како оваа водна циста од собран џган кој го ужива еполетот на власт, ќе пукне, мислам дека актерите го натераа аудиториумот да пукне од смеа.

А во време кога смеата е луксуз, и тоа масовната, се надеваме ќе се појават повеќе „Сомнителни лица“, да ни ја расветлат општествената згрченост, безболно да се пошегуваме на сопствена сметка, затоа што народот е директен соучесник во епското злосторство на бирократска потчинетост. Воедно и жртва.

Сценографија и дизајн на плакат: Филип Јовановски

Костимографија: Андреј Папаз Ѓорѓиевски

Композитор:Марјан Нечаќ

Видео дизајн: Гоце Веселиновски

Изработка на сценографски елементи: Иванчо Велков

Тон-мајстор: Александар Димовски

Светло-мајстор: Илија Димовски

Инспициент: Димитар Михајловски

Суфлер: Мирјана Христовска

Пишува: Јована Матевска Атанасова

РЕЦЕНЗИЈА – („Тафталиџе шафл“, албум на Влатко Стефановски трио)

Копнеж и носталгија по едно минато, поинакво време …

Ангелина Димоска

„Тафталиџе шафл“, новиот албум на Влатко Стефановски во издание на „Croatia Records“ е музичка кутија од која извира слатка носталгија, и се наѕира деликатен копнеж по едно минато, поинакво време во кое растеа и живееа генерациите родени во шеесеттите и седумдесетите години од минатиот век. Ова е музички различен албум на Стефановски, тој претставува своевидно навраќање кон тоа време, како поглед во старо огледало – „три века преживеало, да знае да раскажува што се видело, романи би напишало, филмови би снимило … Кога гледаш тесно, тоа гледа широко …“ („Огледало“) … Токму такви музички приказни слушаме во новиот албум на Стефановски.

Во овој албум гитарата на Влатко не везе гоблени, туку раскажува емотивни скопски, градски приказни, напишани во време на карантин, кога светот е окован, заробен, затворен … Создаден во духот и звукот на албумите од 1970-тите на „Леб и сол“, со типичен рокенрол вајб, со љубовни и меланхолични песни кои имаат ретро звук, звучат како да се создадени одамна, а не минатата пролет во Тафталиџе.

Стефановски во „Тафталиџе шафл“ создава искрена музика, а овој албум го допира слушателот токму со таа своја доблест. Во овој албум авторот е раскажувач, наратор на музичките приказни снимени во „црно-бела“ техника, пожолтени како лисја во есен … Носталгијата, чудната емотивност која се јавува додека го слушате овој албум претпоставувам дека е резултат на времето во кое живееме речиси една година – затворени како птици во кафез, постојано копнеејќи по минатото, кое не асоцира на убаво, со надеж дека ќе ги живееме истите мигови и во идните денови кои допрва доаѓаат. Можеби, ова не е најдобриот албум на Влатко Стефановски, но дефинитивно е еден од најискрените.

На новиот албум Влатко Стефановски свири со млади музичари – басистот Иван Кукиќ, како и неговиот син Јан Стефановски на тапани. Иако се млади, звучат со полн ентузијазам и шират оптимизам и енергија. Албумот содржи девет инструментални и вокални теми – Тафталиџе шафл, Funky junkie, Игранка, Гаража, Global Warming – local freezing, Огледало, Немам песна за тебе, Раскрсница, Дијаспора. Насловната тема е инструментална, создадена во типичен гитарски саунд, таа е совршено интро кон останатите песни во албумот, „Фанки џанки“ не носи во типична атмосфера од 1970-тите, – „Игранка“ е во целосно ретро фазон и музички и како текст, како што всушност сугерира и самиот наслов, во „Гаража“ Стефановски бара смисла во „хаосот“ во гаражата, каде што ја започна својата музичка приказна. Во „Огледало“, која мене ми е омилена, гитарата на Стефановски звучи како гитарата на Ерик Клептон … Сите песни се создадени во ист стил, имаат различна приказна и текст, но ги обединува едноставноста, и секако гитарата на Стефановски која „зборува“ во прво лице еднина.

Влатко Стефановски за мене отсекогаш бил Влатко од „Леб и сол“ … Енергичниот гитарист со мек вокал – раскажувач на музички приказни … Во овој албум најмногу успева се доближи до тоа време, она од 1970-тите кога „Леб и сол“ ги создаде своите најдобри албуми. И тоа повеќе како естетика и музички јазик, отколку како изведба и аранжман. Повеќе како одраз на тој дух, но не како копија и реинтерпретација. Можеби да го слушав овој албум во некое друго време, не така чудно како ова денешново, кога постојано сум со мислите во минатото, немаше да ја почувствувам толку силно носталгијата, која понекогаш дури и преку наивно обраќање знае да те тресне неочекувано силно … Можеби го слушав во „вонредна“ состојба на умот, но албумот дефинитивно е непретенциозен, искрен и токму тоа е најголемата негова вредност.

автор: Ангелина Димоска